Als kind had ik er al last van. Wanneer ik wist dat we die dag misschien gingen zwemmen, had ik de hele dag mijn badpak aan!
Misschien ligt er een ijsvrij deel bij de grote plas, zegt het zwemmeisje in mijn hoofd. Vastberaden doe ik mijn badpak aan en kleed me laag voor laag aan. De zon schijnt, het is windstil en onderweg passeren we schaatsers die meters maken.
"Ik heb het koud, ik ben mijn sjaal vergeten. Ik weet niet of ik het doe, hoor", mopper ik tegen mijn lobi. "We zien het wel, gudu," zegt hij rustig terwijl hij wandelend glijdt over de platgelopen sneeuw.
Op de plas glinstert de ijslaag in de zon. De rimpels op het strand zijn hard gevroren en blijven mooi in vorm. Midden op het strand is een smal stuk water gevuld met ijsblokken. Gelukkig zijn de brokken niet te groot, want we hebben geen breekhamer mee. Het lijkt op een vrije baan in een vol zwembad die voor ons is gereserveerd. Mijn ogen zoeken de ogen van mijn lobi en zeggen zonder woorden: "Zullen we?"
Dat ene mentale moment is bepalend. Het is net als dat ene moment in vroegere tijden, wanneer ik mezelf van de bank moest sleuren om naar de gym te gaan. Het moment wanneer ik mijn weerstand, angst of uitstelgedrag diep in de ogen kijk en een flinke tjuri maak.
"Als we het doen, moet het nu. Met het zonnetje erbij", zegt mijn lobi met twinkelende ogen.
Lees het hele verhaal op AfroMagazine
lobi = liefde gudu = schatje tjuri = Surinaams geluid van afkeuring
Share on Facebook Share on Twitter
Datum publicatie: feb 14, 2021
Facebook
Instagram