De yogastudio ligt langs een drukke weg, diep achter op het grote perceel. De tuin staat vol met palmbomen, varens en bananenplanten. De fajalobistruiken zijn op hun hoogtepunt en kleuren rood. De houten deuren van de studio zijn open. Ik doe mijn slippers uit en mijn voeten doen de eerste stappen op de mahoniehouten vloer. Samen met de andere yogi's schuif ik de slotjes opzij van de houten shutters. De ramen gaan krakend open. Het avondlicht verlicht de tekeningen van lotussen op de stenen muren. Er waait een zacht briesje naar binnen met de geur van jasmijnbloemen. Een yogi steekt de muskieten kaars aan en de waxinelichtjes op het altaar. Het Surinaams verkeer heeft haast en raast voorbij.
In de zaal is er plek voor honderd yogi's. Er is geen ruimte voor het aan mekaar breien van woorden. Alle handelingen worden in stilte verricht. We zijn hier om naar binnen te reizen. Om de volumeknop van onze gedachten naar links te draaien. "Do a wroko!", lacht yogileraar Bryan. We spreiden onze matjes in een halve cirkel om het podium heen. Op het podium zit Bryan in lotushouding op een kussentje. Hij kijkt met een open blik en glimlacht. We gaan op onze rug liggen met het hoofd naar het podium.
Ik sluit mijn ogen en luister naar de zware stem van Bryan. Hij praat alsof ieder woord uit een diepe grot komt. De trilling van zijn stem is als het geluid van een rustige drum. Mijn hartslag vertraagt.
Bryan neemt ons mee op reis. Hij roept: "Laat alles los waar je geen invloed op hebt. Laat iedere spier in je lijf zacht worden. Laat los en ontspan." Mijn ogen worden nat. Mijn beenspieren trillen. Over twee dagen moet ik terug naar Nederland. Ik herken mijn innerlijke worsteling. In Nederland had ik voor mijn vertrek naar Suriname ook moeite met loslaten. Mijn zoon van zeventien alleen thuis laten. "Gaat dat wel goed?", vroeg ik. "Mam, laat maar los. Ik kan het!", zei mijn zoon vol overtuiging terwijl hij mij een stevige brasa gaf.
Hoorde ik eerst nog auto's en bromfietsen toeterend voorbij razen. Nu hoor ik het geluid van de Surinaamse avond. Krekels die luid tjirpend hun plek innemen. Ik voel de warmte op mijn huid die mij een brasa geeft. Mijn lichaam wordt steeds zwaarder. "Adem diep in en houd dit vast. Laat nu met je uitademing alle spanning weer los. Waar ben je dankbaar voor?Voel dit in iedere cel in je lichaam", dreunt de stem van Bryan. Ik antwoord in stilte: "Ik voel me dankbaar dat ik thuis ben in twee culturen. Ik voel me dankbaar dat ik thuis ben in mij."
Gepubliceerd Fayalobi Parbode maart 2020
Wil je dat ik een verhaal voor je schrijf? Neem nu contact op
Share on Facebook Share on Twitter
Datum publicatie: mrt 3, 2020
Facebook
Instagram